خدا میشنوه چی میگم.

اگر این جمله رو به خودِ ۲ سال پیشم میگفتم پوزخند میزد و میگفت مزخرف نگو،ولی امروز بیشتر از همیشه باورش کردم.

فدراسیون تصمیم گرفته مسابقه مون که تو دی کنسل کرد و ۲۲ بهمن برگزار کنه.

و من اون زمان،چقدر به خدا التماس کردم که اگر فرصتی برای تمرین بیشتر داشتم،قطعا بهترین تلاشم رو می کردم.رفتیم دکتر.مهرش رو زد پای فرم فدراسیون.داشتم التماس می کردم،جمع شده بودم.

فرداش ارشد گفت نوجوانان کنسل شده.گفتم ایول.میچسبم به تمرین.

یک هفته بعد،خوردم به یکی از وحشتناک ترین mental break down هایی که تاحالا دچارش شدم. حدود یک ماه طول کشید،تازه دارم علائم حیاتی نشون میدم و سعی میکنم ازش بیرون بیام.

تمرین؟عزیزم.شوخی نکن.

خلاصه که ۲ روز دیگه مسابقه ست و من نه تنها طی این مدت تمرین نداشتم ،۱ کیلو هم وزن اضافه کردم.و نمیدونم روز وزن کشی رو قراره چجوری بگذرونم.

خدایا ، من تازه فهمیدم فرصت کافی نیست.بهم توانایی اینو بده که ازش به نحو احسنت استفاده کنم.

*پتانسیل اینو دارم با رامین تجنگی تا صبح بدو ام.