نمیدونم اثرات خوندن دوباره ی اون وبلاگ بود،یا هر چیز دیگه ای،اما یکهو متوجه چیز غریبی شدم.

قبل تر از این ها ، من هم می تونستم بنویسم.

و خوب بنویسم.یادم هست ، تشویق های مداومِ معلم ادبیاتم رو یادم هست.

اون زمان ، شکسته بودم و هر از گاهی خرده شیشه های وجودم رو جمع می کردم و توی خونم میزدم و شروع می کردم به نوشتن.فکر میکنم،علت اصلی اینکه کلماتم اونقدر به دل مینشست همین بود.

حالا اما سوگوار کسی نیستم و به زحمت،تکه های خرد شده ی درونم رو سر جاش چسبوندم.

و امان از این وبلاگ ها.

هر بار برای نوشتن،برای کمی بهتر نوشتن،مجبور میشم به انجام دوباره ی اون کار.و وقتی یک تکه جدا بشه،تمامِ دیواره ی مغزم همراهش فرو میریزه.

من میمونم و یک دستخط نازیبا و چند کلمه ی اغراق آمیز و یک وجودِ تکه تکه.

هم سن و سال هام بهش میگن move on کردن ، اما من چون تا به الان تجربه ش نکردم،اسمی براش ندارم.هنوز که هنوزه،آدم های ارزشمند برام عزیزن و آدم هایی هستن که ارزشش رو نداشتن،اما هنوز هم توی پس زمینه ی ذهنم به یاد میارمشون.

امروز،برای اخرین بار میشینم پشت میز و می نویسم.

و بعد قصه ای که سال قبل شروعش کردم رو رها می کنم،شاید تا سال ها بعد،چون بیشتر از این ظرفیتِ غرق شدن در توهم و خاطراتِ اغلب غیر واقعی رو ندارم.

امروز برای اخرین بار،قلم رو توی خونم میزنم و باز هم می نویسم،و هر زمان که از شدت خونریزی افکار ، قادر به ادامه دادن نبودم،همونجا متوقف میشم.

شاید بعد ها ، یک داستان واقعی برای نوشتن داشتم و به این مهملات متوسل نشدم.

شاید ، بعد ها.

قبول نشدم.

جالبیش اینجاست که کلا دیگه نمیزارن المپیاد بخونم.

مهم نیست.اولویت واسم زمین بود که اونم نشد.

شاید مثل آدم کنکور خوندم،شایدم یواشکی المپیاد و ادامه دادم.

کف زمین ۴۷،۴۶ بوده فکر کنم.

۳۲ زدم.

خجالت اوره.

فعلا میخوام برم ماز و از رو کلید بزنم و بعد بشینم پیکی بلایندرز ببینم و بگم گور بابای همه.

شاید فردا ی تصمیمی گرفتم.

 

 

با این که رشته م تجربیه و هیچ علاقه به خصوصی هم به هنر ندارم،اما واسم قابل قبول نیست که کاری که تو ۱۳ سالگی شروع کردم و نیمه کاره ول کنم ، طوری که انگار هیچوقت تو زندگیم با گرافیک اشنا نشدم.

میخوام ی چند روزی روی طراحی کاراکتر کار کنم و چند تا کاراکتر انیمیشن ها و بازی های معروف رو با ایلوستریتور طرح بزنم،بعد از ۱۵ ام به بعد که امتحانامون تموم میشه ، خیلی جدی بشینم پای ادوب انیمیت و ببینم چیکار میتونم کنم.

از اونجایی که این چند روزه نوشتن خیلی وقتم و گرفته،خصوصا تو اون وبلاگی که از زبون ی دانشجو مینویسم،فکر میکنم ی ادم نرمال تو ۳۰ روز اندازه این یک هفته من نمی نوشت و دیگه کافیه.

تمرکزم و میزارم رو ور رفتن با اپ های ساخت انیمیشن تا ببینم چی میشه.

نتیجه رو بعد از تعطیلات عید می نویسم.

بالاخره ، بعد از ماه های متوالی پس انداز و تکاپوی پول در اوردن با خون و اشک و عرق، قسط دوم پکیج شیمی و هم برای میرقادری واریز کردم و تمام!

بالاخره تموم شد!

از الان به بعد وقتشه دهن خودمونو واسه خرید لوازم باشگاه و کتاب تست سرویس کنیم:D

راستش هیچوقت فکر نمیکردم چنین روزی برسه و بخوام همچین چیزی پست کنم:) اصلا فکر خرید کتاب تست کنکور طی این ۶ ماه گذشته حتی به ذهنم خطور هم نکرده بود،چه برسه به این که درگیر خرید و سفارششون باشم.

کاری که امروز من کردم،دانش اموز معمولی دهمی تابستون یا حداکثر مهر ماه کرده بوده.فکر اینکه تمام این مدت از اون ها عقب افتادم،و به گرد پای المپیادی های واقعی هم نرسیدم ازارم میده.

فکر اینکه وقتی من تو سرم رویای دوره تابستون بود ، اونا داشتن قلمچی تحلیل می کردن و شرایط رو واسه خودشون سخت نمیکردن،باعث میشه احساس درموندگی کنم.

-هر چقدر زودتر جلوی ضرر و هر وقت بگیری به نفعته

نمیدونم بیخیالِ المپیاد شدن به نفعم خواهد بود یا به ضررم.

شاید هم برگشتم.

هیچی نمیدونم.و نمیخوام بدونم.فقط اینکه امروز رسما کنار اسمم برچسب کنکوری زدم.

امشب بابا ی جمله ی جالبی بهم گفت.

'هر چقدر زودتر جلوی ضرر و بگیری به نفعته'.

تو پس زمینه ی ذهنم،دارم به خداحافظی با المپیاد فکر می کنم.

المپیاد واقعا کار هر کسی نیست.

۴ میلیونی که جون کندم پای پکیج شیمی دادم هم ، میگن فدای سرت.

نمیدونم.

فردا هم امتحان زیست و فارسی دارم و تقریبا چیزی بلد نیستم.امیدوارم ساعت ۲ بتونم بیدار شم بخونم.

سلام

ریاضی و فیزیک پاس شدم

معدلم شد ۱۷.۷۶

عربی ای که شب امتحان خواب موندم و در حالی که هیچی نخونده بودم رفتم سر امتحان ۱۵.۵ شدم ،شیمی که رشته المپیادمه ۱۴.

هم خوشحالم هم ناراحت

خداحافظ

می خوام خودم رو به چالش بکشم.

توی سایت ۲۰تا۳۰ => https://20ta30.com/thirty-days-challenge/

این چالش ۳۰ روزه نویسندگی رو پیدا کردم.

اما قرار نیست فقط توی این وبلاگ شروعش کنم و ۳۰ روز مداوم بنویسم تا به نوشتن روزانه عادت کرده باشم.

قراره توی این وبلاگ ، وبلاگ المپیاد بلاگفام ، وبلاگی که توش دانشجو ام ، و اکانت ویرگولم ادامه ش بدم.

این وبلاگ ، خودم هستم، وقایع و افکار خودم رو مینویسم ، وبلاگ المپیاد بلاگفا یک دختر ۱۷ ساله ام که امسال اخرین فرصت المپیاد دادنش بود، و اون وبلاگی که توش دانشجو ام ، باید قصه ی زندگی اون پسر رو جلو ببرم، و تو اکانت ویرگول،از دید یک زن مسن به قضایا نگاه کنم.

میدونم که نامردیه و احمق فرض کردن مخاطب کار درستی نیست.

اما اینطوری میتونم از جهات مختلفی به نوشتن نگاه کنم.به قصه های مختلف،و طبیعتا باید توی هر وبلاگ قلم متفاوتی داشته باشم.

از همین امروز شروع میکنم.امیدوارم مشکلی پیش نیاد.(همین چند دقیقه پیش یکی از وبلاگام و پس گرفتم و خوشحالم).

پ.ن: خواهشا فکر نکنید دیوانه ام.فقط نوشتن رو دوست دارم.

پ.ن۲: قطعا دیوانه ام.

ولنتاینه و من نشستم با هیدروکربن ها عشق بازی میکنم.

Be و Al هم بعد مشقت های فراوان با خوندن خطبه ی داتیو به هم رسوندم.

چقدر من با نمکم.

‌امشب رو بیدار موندم به یاد تابستون ۱۴۰۲.

باشد که رستگار شویم.

*از چند روز بعد مینویسم،بانی رو سر هیچی کشتن و الان این پست نه تنها واسم جنبه انگیزشی نداره بلکه بهم یاد اوری میکنه که تهش قرار نیست هیچ گوهی بشم=)*