هم آماده باش ، هم تیکه پارم.

۲ سال دیر این و فهمیدم.

که فقط حوصله م سر رفته بود،و در واقع we fell in ga in october نه چیز دیگه ای.

1150 تا کاهش تراز!رکوردیه واسه خودش.

بیخیال بابا،حالا ۲ هفته تست نزنی چی میشه؟

اره عزیز من.اینجوریاست.

بچرخ تا بچرخیم.

هفته ی خوبی نبود.از مدار خارج شده بودم.دیشب به زور خودمو مجبور کردم عربی بخونم،۲ تا ۵ صبح خوندم و ۱۷.۵ ، ۱۸ میشم.

آزمون فردا رو هم اون چیزی که انتظار دارم ی تراز تو محدوده ۷۰۰۰-۷۵۰۰عه.زیست شاید بتونم ۳۵،۴۰ بزنم.

نمیدونم دارم چه غلطی با زندگیم میکنم واقعا.

تلاشام شبیه اون معلم ریاضی ایه که سعی میکنه بچه هارو تو زنگ تفریحم سر کلاسش نگه داره‌

هزینه مشاورم با کیامهر تا آخر بهمن جور شد.بعد بهمن و نمیدونم چه غلطی میخوام کنم.

این فکر که اگه از ۱۴ سالگی جدی کار میکردم و گرافیک و شوخی نمیگرفتم الان دغدغه مالی نداشتم داره دیوونم میکنه.

نمیدونم با چه زبونی باید به خانوادم بفهمونم مدرسه رفتن فقط اتلاف وقته.

گفتن برای غیبت های دوزادهم موافقن ، گفتم طاقت نمرات پایین مستمر و دارین؟ گفتن نه یعنی چی مگه درس نمیخونی!

نمیشه اینطوری آقا نمیشه.مدیر میگه زمانتو مدیریت کن،خب من ۶ ساعت بعد مدرسه وقت دارم برا کلاس کنکور و تست و تحلیل آزمون و تکالیف مدرسه! مگه تسلا ام ماشین زمان اختراع کنم زمان بدزدم واسه انجام همه ی اینا؟ اخه کدوم رتبه برتری مدرسه کامل میرفته و همه مستمراش ۲۰ بوده؟

دیگه نمیکشم.

+حرفای بچه های گروه ۴۰۶ و نشون دادم و قرار شد فقط تا بهمن برم مدرسه.امیدوارم زیر حرفشون نزنن.

‌

تلاش هام ستودنیه.بچه ها ازم جزوه میخوان.میخوان واسشون فیزیک و ریاضی توضیح بدم.سر اینکه جواب تمرینایی که نمیتونستن حلش کنن و واسشون فرستادم ازم قدردانی میکنن.(سعی کردم خیلی مودبانه بگم.قدردانی؟همون مالیدن منظور و بهتر میرسونه!)

معلم فیزیک ازم میپرسه چند ساعت در روز درس میخونم تا بقیه به خودشون بیان.سر کلاس بجای گوش دادن به درس تست میزنم،چقدر خفنم من.رو میزم پر کتابه.تو قفسه کتابخونه م هم همینطور.وقت سر خاروندن ندارم.به اصطلاح قدیمی،خرخونم.ی خرخون اصیل.با طرف از آلبرکامو و هدایت حرف میزنم.از نشریه ی عباس معروفی و جلد سخت دیوان فرخزاد.فکر میکنه چقدر فرهیخته ام.

ولی وایسا ببینم،واقعا؟

هه.

چیزی که من میبینم اینه : ۲ ماهه باشگاه نرفتم.وزنم رفته بالا،اگه لیگی در کار بود سر وزن کشی حذفم میکردن.۱ ماهه هیچ کاری جز درس خوندن نکردم.نه گرافیک نه ai نه نوشتن نه عکاسی.از کلاسای ماز عقبم.آزمونام افتضاحن.بالاترین درصدم ۵۵ بوده.هنوز پول دوره زمین شناسی و جور نکردم.هنوز واقعی درس خون نیستم.هنوز سر معادله های ساده گیر دارم.و هنوز وقت هدر میدم،با سریال دیدن و کتاب بی مورد خوندن.هنوز نتونستم.

از اینکه بقیه فکر میکنن وضعیتم خوبه متنفرم.از تشویق های معلم ها و تحسین بچه ها،از اینکه فیزیک ۲۰ میگیرم ولی هنوز از ساده ترین اصول رفاقت هیچی نمیدونم ، از اینکه همه چیز به ظاهر عالیه ولی خودم میدونم هیچ گوهی نیستم متنفرم.

تنها نکته مثبتش همینه.

هنوز هیچی نیستم،و باید از این بابت خوشحال باشم.

همین.