نمی دونم چرا هر جا میری همه از هم طلبکارن.همه ی روابطی که به شکست منتهی شده،تقصیر طرف مقابله.

بنظر میاد نالیدن از دست کسی که دیگه دستت بهش نمیرسه،ساده تر از اینه که بشینی ببینی با خودت چند چندی و واقع بینانه،بپذیری که توی ی رابطه هیچ آدم ۰ و ۱۰۰ ای وجود نداره.اگر مشکلی پیش میاد،هر دو طرف تا حدی مقصرن.یک نفر بیشتر و یک نفر کمتر.

فکر میکنم اونجایی که بپذیری تو هم آدم خوبه نبودی،میتونی ادعا کنی کمی به بلوغ نزدیک تر شدی.